කවි මල් ඇහැරවන
විල්ලූද තණ පිඩැලි රැඳවුණ
උසම උස කඳු සිරස් අද්දර
අනන්තය බඳු කාලයක් පසු
හුස්ම ගමි මම
කහ පාට මල්
සිනාසෙයි මට
මිහිදුම් තිරය අතුරින්
අතවනයි ගස්
ඈත සිට මට
මෑත ලේ වැගිරෙයි
හිමිකමක් ඉල්ලූ සොයුරු හද
හදට වැදි අකුණක්
නොසලකා හැරියාවත්ද මම ?
සොබාදම් සිරි විඳිනු කෝමද
හැරෙමි ආපසු
හිමි අහිමි අපෙ
ජීවිතය වෙත
මේ මම ය,
ඒ අහිමි කළ නුඹය
දිනා ගත යුතු
බොහෝ දේ මැද
ඒ අහිමි කළ නුඹය ….
නිමේෂයකට
චුට්ටකින් අඩු
කාලයක් තුළ
සිනාසෙමි මම
පැද්දෙන රේල්ලුව
කියාදෙයි ජීවිතේ ඇති තතු
ගැස්සි ගැස්සී ඇද්දෙන
ළඟ යැයි කියා
සිතෙනා හැම දේම
කොයි තරම් නම් දුරද ?
හැකියැයි කියා සිතුවාට
බැරි දේ ද
කළත් ඵල නැති දේ ද
පීල්ලක් කොඳුරා කියයි මට
තැලෙනා අතරතුර
හැමදාම
ළං වෙනු බැරි වුව ද
අනන්තය දුර ඈත තැනකදි
එකතු වෙන එක හීනයක් වුව
කොයිතරම් නම් අනේ සොඳුරුද ?
පිණි කැටක් වියැකෙන්න කලියෙන්
ලියන්නට තව බොහෝ දේ ඇත
රුධිරයක් මල් පැන් පොදක් වී
සමනළුන් මකරයින් වූ කළ
ලෝකයක් තිබෙන්නේ
හතරවැනි මානෙකද ?
සොඳුර,
ඇස් පියන් යට වුව ද
නොපෙනෙනා තව බොහෝ දේ ඇත
තමන්ගේ රුධිරයෙහි ගිළුණ ද
නොදැනෙනා දේ ඔව්, අපට ඇත
හුරු කෙරුණු තරමය,
කුමක් හෝ වැරදුණු නියාවක්
නොදැනෙනා තුරු
මිනිස්කම් දිය වී හැළෙන යුරු
නොදැක්කා සේ නොහැඟුණා සේ
ඉන්න නුඹ මා
හුරු කෙරුණු ඒ තරමය ..
බිඳිය යුතු වෙයි
සීහගිරි ශිඛරය
කුවේර ආලකමන්දාව
සියල්ලන් වැඳ වැටෙන
සියළු ලේ වැකි සිහිවටන හෙට
නූඹේ හිස හයියද ?
~ රුවන් නෙලූ
No comments:
Post a Comment